Reitsma’s Route naar Rome deel 2 Garmisch-Partenkirchen – Ferrara via Verona of Venetië

Beschrijving

De beschrijving van deel 2 van de Reitsma Rome Route van de website van auteur Hans Reitsma:

Deel 2 loopt van Garmisch-Partenkirchen door de machtige Alpen naar Ferrara, halverwege de Povlakte. Daarbij zijn twee passen te bedwingen, die vergeleken de meeste Alpenpassen niet zwaar zijn: eerst de Buchener Höhe (1247 m) en daarna de Reschenpas (1515 m). Bij de Buchener Höhe kan de fiets desgewenst mee in een regionale trein met lage instap; bij de Reschenpas biedt een bus met aanhanger voor fietsen uitkomst.

Door hun geringe hoogte zijn beide passen al vroeg in het jaar sneeuwvrij: vaak al in april, maar zeker in mei. De rest van het 440 km lange Alpentraject verloopt hoofdzakelijk over mooie fietspaden naast rivieren, tegen een decor van imposante bergen, met af en toe een korte klim. De laatste 140 km van dit Alpentraject, van Ora (bij Bolzano) via Trento naar Verona, vinden sommige fietsers een beetje saai, omdat je bijna niet door plaatsjes komt en het fietspad soms dicht bij de snelweg ligt. Er is hier echter geen rustig alternatief voor de ‘fietssnelweg’ langs de Ádige. Als je in Trento voor de Venetië-route kiest (zie hieronder) zit je een korter stuk op deze ‘fietssnelweg’.

Via Verona of Venetië?

In Trento, de eerste echt Italiaanse stad op de route, kun je kiezen tussen de hoofdroute via Verona of de Venetië-route. Deze laatste is 74 km langer, heeft iets meer hoogteverschil, maar is landschappelijk de fraaiste. In beide gevallen gaan na ca. 100 km de Alpen abrupt over in de Povlakte, die meer boeit door de goede keuken en de historische steden dan door het landschap. Zo’n 30 km voor Ferrara komen hoofdroute en Venetië-route weer bij elkaar.

Via Verona

In de hoofdroute is Verona het onbetwiste hoogtepunt, met zijn Romeinse Arena en een aantal prachtige romaanse kerken. Maar ook het nog geheel door een imposante stadsmuur met 24 torens omgeven Montagnana is een aangename verrassing.

Via Venetië

De Venetië-route begint met een pittige klim naar het Lago di Caldonazzo (4,2 km 6-10%), die desgewenst per trein gedaan kan worden. Het fietspad door het Valsugana naar het fraai gelegen Bassano del Grappa behoort tot de mooiste stukken van de hele route. Anders dan op de hoofdroute is hier geen snelweg dichtbij de route. De route loopt niet helemaal tot Venetië maar tot Oriago, waar campings en hotels zijn en je frequente bussen naar Venetië rijden. In Venetië kan en en mag je niet fietsen (te veel voetgangers en bruggetjes met traptreden) en de weg erheen leidt na Oriago door de weinig aantrekkelijke havenstad Mestre. Na Venetië gaat de route over de uitgestrekte Povlakte verder naar Ferrara.

Of via het Gardameer?

In deel 2 staan ook een korte route naar Tórbole aan de noordpunt van het Gardameer en een route vanaf Bardolino aan de zuidoostkant van het meer terug naar de hoofdroute, die je voor Verona weer bereikt. Tussen Tórbole en Bardolino kun je de drukke maar wel brede oeverweg volgen, maar toch is het veiliger en misschien ook prettiger om de boot over het meer nemen. Dit kan echter alleen in de zomer en herfst. Gelukkig kun je ook in het voorjaar al de boot nemen tot Malcésine om zo de tunnels op de eerste 16 km van de oeverweg te vermijden.

Rondje Noord-Italië

Je kunt de hoofdroute of de Gardameer-route met de Venetië-route combineren tot een klein rondje Noord-Italië. In de richting Trento – Gardameer – Verona – Ferrara – Venetië – Trento zijn de hellingen minder steil dan in de andere richting. Dit rondje is ongeveer 560 km lang, of als je het stuk heen en terug naar Ferrara weg laat 70 km minder.

Extra sportieve Alpenvariant

Voor de berggeiten die in de Alpen een grotere sportieve uitdaging zoeken wordt in deel 2 kort een variant beschreven met een paar flinke cols. De ruimte in het boek liet niet toe deze variant op dezelfde manier te beschrijven als de andere routes. Wel is er een campinglijstje in de gids opgenomen. In alle bundels met GPS-tracks op deze site zit ook een track van deze variant.

Deze extra sportieve variant gebruikt in plaats van de Reschenpas (1515 m) het Timmelsjoch (2509 m, max. ca. 10%, hoogteverschil vanaf Sölden ca. 1300 m, inclusief de 150 hoogtemeters die je 8 km voor de top weer verliest). Kort na de top is er een 800 m lange, zwak verlichte tunnel. Deze pas is normaliter open van half juni tot half oktober, maar door de grote hoogte kan zelfs midden in de zomer de pas tijdelijk dicht zijn vanwege slecht weer. Fiets je richting Nederland dan is het hoogteverschil vanaf St. Leonhard/S. Leonardo 1800 m met meerdere kilometers à 10-11%. Na de pashoogte moet je na een paar km afdaling weer 150 m omhoog voordat je definitief kunt afdalen.

In Meran kun je desgewenst weer overstappen op de hoofdroute of pas daar beginnen aan de extra sportieve variant, die na Meran verder gaat met de Gampenpas/Passo delle Palade (1512 m, max 8%, hoogteverschil ca. 1200 m). Vanaf de Italiaanse zijde is het hoogteverschil 500 m bij een helling van meestal 4%. Daarna volgt de Passo Campo Carlo Magno (1681 m, hoogteverschil vanaf beide zijden bijna 800 m, max. 9%, vanaf de zuidzijde één km 10-11%) en tenslotte de Passo del Ballino (755 m, van beide zijden max. 7%, hoogteverschil vanuit het noorden ca. 370 m, vanaf de andere kant cxa. 690 m.) De Passo Campo Carlo Magno biedt mooie uitzichten op de Dolomiti di Brenta.

bron: reitsmaroutes.nl